Ze zagen geen hartje kloppen

Op de basisschool vroeg de juffrouw op een dag, "Wat wil je later worden?", daar hoefde ik niet lang over na te denken. "Ik wil moeder worden!". Moeder worden, dat was mijn grote droom, en dan ook het liefst een jonge moeder. Dit is helaas anders gelopen dan ik had verwacht.

In 2015 eindigde mijn relatie na 5 jaar. Mijn ex partner wilde geen kinderen en daar ging dan ook direct mijn droom om jong moeder te worden. Daarna heb ik vrij snel mijn huidige vriend Roy ontmoet, op de eerste date was uiteraard mijn eerste vraag of hij kinderen wilde, en dit wilde hij. Al snel kwam ik er achter wat een lieve en zorgzame man ik aan de haak had geslagen en een betere vader voor mijn kinderen kon ik dan ook niet wensen.

Oktober 2017, Roy en ik gingen samen op vakantie naar Griekenland. We hadden afgesproken dat ik na de vakantie zou stoppen met de pil. We vonden het belangrijk dat mijn lichaam kon gaan herstellen van de pil en in januari 2018 wilden we dan graag echt gaan voor onze grote droom! Met de gedachten dat het nog wel minimaal een jaar zou duren voordat ik zwanger zou mogen raken.

Dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend was wist ik maar al te goed. Ik ben mij er altijd bewust van geweest dat zwanger worden een zegen is. Je fietst niet naar de supermarkt om vervolgens daar een baby te kopen. Voor de mensen die vragen: "En wanneer ga jij eens aan kinderen beginnen?", denk alsjeblieft de volgende keer goed na voordat je dit wil vragen. Een miskraam, of het niet kunnen krijgen van een kindje, is helaas nog steeds een taboe, je weet dus vaak niet wat deze persoon heeft meegemaakt.

Mijn menstruatie was erg onregelmatig. In de maand februari werd ik niet ongesteld. In de laatste paar dagen van februari kon ik niet meer wachten en wilde ik heel graag een zwangerschapstest gaan doen. Ik was al weken moe, als Roy naar mijn borsten keek ging ik al gillen en ik zat super goed in mijn vel! Roy zei al direct, "Die test hoef je niet te doen, want volgens mij ben je inderdaad hartstikke zwanger!".

Al 20 jaar was ik aan het fantaseren over het krijgen van een baby. Ik had al duizenden scenario's in mijn hoofd gehad hoe ik zou reageren als ik een positieve test in mijn handen zou hebben, en het enige wat ik deed was met de test in mijn hand stilletjes de woonkamer in lopen en mijn vriend als een geit aanstaren. Ik ben zwanger!!

Roy wilde het direct al aan de familie vertellen, ik wilde liever even wachten tot de eerste echo. Op 10 maart vierde ik mijn 27ste verjaardag, toevallig dit jaar alleen voor familie. We waren druk met de huizenjacht en ik had dit jaar geen zin in een groot feest. Dit was de perfecte kans om het aan onze familie te vertellen, ik zou dan rond de vijf weken zwanger zijn. We hebben er toen samen toch voor gekozen om al in een vroeg stadium onze familie's mee te nemen op onze roze (of blauwe) wolk.

We vonden het zo leuk om te bedenken hoe we het aan onze familie gingen vertellen. En we waren dan ook heel zenuwachtig die dag. Het moment dat je familie er achter komt dat je zwanger bent is echt een kippenvel moment. Wat is dat bijzonder! Nogmaals, wij zijn ons altijd heel erg bewust geweest dat het ook fout kan lopen en we wisten dat we het in een vroeg stadium aan veel mensen hadden verteld. Dit ook met de gedachten hoe belangrijk deze mensen voor ons zouden zijn op het moment dat het niet goed zou gaan.

Dinsdag 27 maart 2018, deze dag vergeet ik niet snel meer. De eerste echo bij de verloskundige, ik zou rond de 8 a 9 weken zwanger moeten zijn. Ik was heel zenuwachtig, de gedachten dat het niet goed zou zijn spookte door mijn hoofd. We hadden dit al zo vaak tegen elkaar gezegd, "weet dat de kans er is dat het niet goed is", En toch kan je je er niet op voorbereiden... "ik zie en hoor geen hartje kloppen", waren de woorden van de verloskundige.

Ook dit moment heb ik duizend keer in mijn gedachten voorbij laten komen, en hoe we hier op zouden reageren. Maar weet je, je kan je hier niet op voorbereiden. Ik was stil, had totaal geen idee was er net gebeurd was. "Er zijn twee scenario's", zei de verloskundige. "Optie 1 is dat je door je onregelmatige cyclus nog maar 5 weken zwanger bent. Optie 2 is dat het met 5 weken gestopt is met groeien". Met die twee opties werden we naar huis gestuurd en konden we anderhalve week later terug komen.

Ontdaan stapten we de auto in, leeg en verdrietig. Het idee dat je anderhalve week moet wachten op duidelijkheid was verschrikkelijk. We zijn naar huis gereden, Roy in zijn eigen auto, en ik mijn eigen auto. Hij zou de familie bellen om ze in te lichten, zodat ik rustig naar huis kon rijden.

De dagen kropen voorbij, het was zo onwerkelijk. We hebben ons suf gerekend, zou het kunnen dat ik nog maar 5 weken zwanger zou zijn? Roy zei meteen vanaf minuut 1, "we gaan er van uit dat het niet goed is, dan kan het alleen maar meevallen". Mijn hoofd was het volledig met hem eens, mijn gevoel dacht er alleen anders over.

Eén van de ergste dingen vond ik nog wel dat we geen duidelijkheid hadden. Als de verloskundige meteen had aangegeven dat het helaas niet goed was, dan was dat zo en dan was dat heel verdrietig, maar dan konden we ons verdriet gaan verwerken. Nu kon het twee kanten op; twee gevoelens die lijnrecht tegenover elkaar staan, verdriet en blijdschap.

Donderdag 5 april 2018, 10.45 uur. Daar zaten we weer, in de wachtkamer, net zoals anderhalve week geleden. Vol spanning te wachten op onze afspraak van 11.00 uur, de echo die ons eindelijk duidelijkheid zou gaan geven.

"Ik zie helaas geen hartje kloppen". Hoe moet je reageren als je voor 100% de bevestiging krijgt dat je over ongeveer 8 maanden geen moeder wordt?

Het 'vruchtje' is gestopt met groeien bij 5 a 6 weken. Het hartje heeft waarschijnlijk nooit geklopt, het had geen hersenen, geen vingertjes, geen teentjes... maar voor mij was dit 'vruchtje' al mijn kindje. In mijn hoofd, in ons hoofd, had het al een naam, een ingerichte babykamer, en zag ik al voor me hoe we samen met de kinderwagen aan het wandelen waren. Hoe mooi het beeld was van Roy met een klein baby'tje in zijn handen. Ik heb mij 200% zwanger gevoeld, met alles wat daarbij komt kijken. Misselijkheid, pijnlijke borsten, vermoeidheid, een opgezet buikje.. vanaf dag 1 dat ik wist dat ik zwanger was, was ik voor mijn gevoel mama.

Donderdag 12 april had ik om 16.00 uur de eerste afspraak bij de gynaecoloog. Er zou dan besproken worden wat het traject verder zou zijn aangezien de miskraam nog niet vanzelf op gang was gekomen. Ik wilde niet wachten tot dat de miskraam zelf op gang zou komen, het idee dat er iets niet levends in mijn lichaam zat maakte me kotsmisselijk. Ik kreeg twee keer een kuur medicijnen mee (Misoprostol, Cytotec). Deze medicijnen zouden een miskraam moeten opwekken. Dit een hormoon houdende tablet en die zorgen ervoor dat de baarmoeder samen gaat trekken, waardoor er een weeën achtige pijn ontstaat.

Uiteindelijk heb ik drie kuren moeten krijgen, en toen heb ik pas een miskraam gekregen. Inmiddels zou ik al 14 weken zwanger zijn. Het vruchtje had al veel eerder mijn lichaam verlaten, maar de vruchtzak niet, hierdoor blijf je zwangerschapssymptomen houden. Dat is niet goed voor je psychische gemoedstoestand kan ik je wel vertellen. Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik geen curettage heb gehad, dit was iets waar ik persoonlijk en emotioneel echt niet achter kon staan.

Ik was heel bang voor de pijn van de miskraam. Met de medicijnen zouden de weeën nog heftiger zijn. In die weken voor de miskraam heb ik mezelf dan ook oprecht heel zielig gevoeld. Als ik terug kijk heb ik 'gelukkig' een pijnloze miskraam gehad. Ik heb een klein beetje last gehad van de weeën, maar hier zal ik zeker niet over klagen, als dit een voorteken is voor ooit een bevalling, dan teken ik er voor. Dit zal helaas dik gaan tegenvallen denk ik!

Tijdens dit traject ben ik altijd heel open geweest over mijn miskraam en mijn gevoel daarbij. Na de eerste echo heb ik ook een gesprek gehad op mijn werk omdat ik het belangrijk vond dat zij wisten wat er speelde. En na de tweede echo hebben we alle mensen die dicht bij ons staan op de hoogte gebracht. Alle lof voor alle lieve mensen om ons heen die altijd klaar stonden, die oprecht wilden weten hoe het met ons ging en die het zagen als het niet goed ging.

Ik was er altijd van overtuigd dat je je wel kan inleven in bepaalde situaties, ook als je ze niet hebt meegemaakt. Ik heb helaas gemerkt dat dit bij een miskraam voor veel mensen lastig is. Mensen zien het toch al snel als een vruchtje van 5 weken wat nooit geleefd heeft, dat het maar goed is dat het nu is gebeurd en niet bij 20 weken, of bij de geboorte. Ook hierbij denken mijn hersenen: "Jullie hebben allemaal gelijk! En inderdaad wat een geluk hebben wij dat ik überhaupt zwanger mag raken!". Alleen weten we allemaal, nogmaals, dat hersenen en gevoel het vaak niet eens zijn met elkaar. Vooral voor de man is het vaak moeilijk te begrijpen wat zijn vrouw voelt, hoe het is om over een staafje heen te plassen en vervolgens een positieve zwangerschapstest in je handen te hebben en hoe de zwangerschapssymptomen voelen.

Tijdens deze rollercoaster was het voor ons moeilijk om elkaar te blijven begrijpen. Een nuchtere man is heerlijk, en soms ook heel lastig. Uiteindelijk heeft dit voor mij positief gewerkt, al zou ik hem soms nog wel eens door elkaar willen schudden hoor, maar zeg nou zelf, hoe zielig zouden we zijn als we samen in een hoekje dag en nacht aan het huilen waren.

Ook zijn wij er deze periode vooral achter gekomen hoe veel mensen in mijn omgeving een miskraam hebben gehad, waar wij niet van af wisten, niet dat wij nou alles moeten weten, maar we merkten dat mensen het gingen vertellen zodra wij vertelden over mijn miskraam. En over hoe knap ze het vonden hoe open wij er over waren. Hoezo knap? Hoe fijn is het dat je wordt opgevangen door je omgeving als je in deze rollercoaster beland, waarom zou je dit alleen moeten verwerken? Waarom heerst er een taboe over het krijgen van een miskraam?

Eén op de 7 vrouwen krijgt een miskraam, de cijfers liegen er niet om. Op internet staan heel veel verschillende cijfers, het is bijna niet te meten omdat vrouwen (en mannen) er gewoonweg niet over praten, om nog maar niet te spreken over de vrouwen die niet weten dat ze een miskraam hebben gehad. Waarschijnlijk is het percentage nog veel en veel hoger.

Het raakt mij dat er zo veel vrouwen zijn die niet hun verhaal 'durven' te delen. Het is voor veel vrouwen en mannen fijn als er meer openlijk wordt gepraat over het krijgen van een miskraam en dat er meer begrip komt voor het mama gevoel van deze vrouwen, de meeste vrouwen voelen zich vanaf dag één moeder. Mensen kunnen dan hun ervaringen en gevoelens met elkaar delen en hier weer steun in vinden.

Ooit heeft iemand de grens van 12 weken getrokken, waarom zou je zo'n groot geluk niet eerder willen delen? En hoe fijn is het dat je steun hebt zodra het toch fout gaat met de zwangerschap, ik weet nu uit eigen ervaring hoe intens leeg je je kan voelen.

Natuurlijk zijn er heel veel vrouwen en mannen die geen behoefte hebben om dit te delen, en ook dat is helemaal oké natuurlijk.

Met dit verhaal wil ik het taboe rondom het praten over een miskraam doorbreken, voor altijd. En ik wil opkomen, maar vooral liefde geven aan de prachtige vrouwen die zichzelf (al is het maar even) mama hebben gevoeld, die zich onbegrepen voelen, die zich leeg voelen, jaloers zijn op andere zwangere vrouwen (wat totaal begrijpelijk is), die zich misschien zelfs wel, al was het maar even, schuldig hebben gevoeld. Weet dat er mensen zijn die heel veel om je geven, die heel graag willen luisteren naar je, die je een schouder en een knuffel willen geven omdat je een dipje hebt, die je gezeik over andere mommy to be's willen aanhoren. Weet dat je niet alleen bent!

En voor de mannen.. geef je vrouw altijd het gevoel dat je er zal zijn, altijd! Wees lief voor ons, en een kleine hint, vrouwen houden van bloemen en chocolade.