Gastblog - Als die roze wolk maar niet komt..
Al die maanden keken we zo ontzettend uit naar de geboorte van onze dochter. De laatste maanden toen de bevalling steeds dichter bij kwam fantaseerde ik over hoe de eerste tijd met ons meisje zou zijn. Ik hoorde zo vaak dat mensen leuke dingen ondernemen met hun pasgeboren kindje; lekker gaan winkelen, ergens een hapje gaan eten, leuke uitstapjes maken en intussen helemaal op hun "roze wolk" zitten. Nooit erbij stil gestaan dat de realiteit zo anders kon zijn...
Na een zwangerschap van 38 weken werd er bij mij pre-eclampsie oftewel zwangerschapsvergiftiging vastgesteld. Hierna werd ik meteen diezelfde dag ingeleid en een heftige bevalling volgde.
Dolgelukkig waren wij toen onze dochter Liv gezond ter wereld kwam. Na een paar dagen in het ziekenhuis mochten wij eindelijk naar huis om daar aan het "echte" leven als nieuw gezin te beginnen. De eerste paar dagen verliepen goed, we hadden een fijne kraamverzorgster waar we veel steun aan hadden. Wel viel het ons allemaal op dat ze zo onrustig was en zich extreem aan het overstrekken was. Het kwam weinig voor dat Liv rustig in onze armen lag. Zelfs in haar slaap was ze erg onrustig waardoor ze zichzelf steeds wakker hield of wakker sloeg met haar armen.
In combinatie met alle onrust, huilde ze veel. Dat alle baby's huilen en dat dit erbij hoort, weet ik, maar dit was in mijn ogen niet "normaal" meer. Intussen was Ruben weer aan het werk en stond ik er overdag alleen voor. Doordat Liv zo enorm onrustig was, sliep ze ook minder. Overdag bestonden haar slaapjes vooral uit hazenslaapjes en duurde het soms uren voordat ze zich eindelijk toegaf aan haar slaap. Ze sliep ook alleen in haar eigen bedje. In de kinderwagen, box of babynestje bleef ze maar huilen, met als gevolg dat ik de deur niet uit ging/kon.
Er zaten genoeg dagen bij dat ik mijzelf niet eens aan kon kleden of kon douchen en dus aan het einde van de dag als Ruben thuis kwam, nog steeds in mijn huispak liep met een vogelnest op mijn hoofd. Voor mijn gevoel liep ik de hele dag rondjes met Liv op mijn arm, wiegend, haar in slaap te krijgen, voeden en proberen haar te troosten. Geloof me, niks voelde op dat moment erger dan het gevoel dat ik mijn eigen kind niet kon troosten en dus niet stil kon krijgen. Ik voelde me soms zo'n slechte moeder, ik wist niet wat ik kon doen en wat er met haar aan de hand was.
Gelukkig voelde Ruben vaak op het juiste moment aan dat ik het even nodig had om "weg te kunnen". Zodra hij thuis kwam van het werk, nam hij de zorg voor Liv over en kon ik even mijn eigen ding doen. Vaak ging ik dan even boodschappen doen of iets dergelijks. Het was op zo'n moment al even fijn om het huis uit te zijn.
In de weken die hierna volgden, leken alle problemen alleen maar te verergeren.
Liv bleef extreem onrustig, veel huilen en weinig slapen. Daarbij gaf ze na elke voeding enorm veel melk terug en de gehele dag door was ze aan het hikken, opboeren en wegslikken. Intussen ging ik regelmatig vrij wanhopig langs de huisarts met de vraag wat ze voor ons konden doen. Dit leek mij toch niet "normaal" meer? Ik had het gevoel dat er iets aan de hand was, maar steeds weer werd ik naar huis gestuurd met de volgende woorden; "ach, alle baby's huilen veel", het zullen wel krampjes zijn, die gaan wel weer over" of "kijk het nog maar even aan". Zelf had ik intussen veel gelezen over (verborgen) reflux en koemelkallergie. Omdat Liv volgens de huisarts niet genoeg symptomen had, vond ze het niet nodig om verder onderzoek uit te (laten) voeren.
Intussen stonden wij op standje "overleven" en probeerden steeds weer nieuwe dingen uit in de hoop dat het beter met haar zou gaan.Na een paar weken had ik de zoveelste afspraak bij de huisarts staan. Ik wilde nu echt serieus genomen worden en vroeg dringend om een doorverwijzing naar de kinderarts. Gelukkig kregen we deze eindelijk en konden we al vrij snel terecht. Dit was een ontzettend fijn gesprek en de arts vond dat Liv duidelijke symptomen had van extreme reflux. Door het overmatig spugen, was haar hele slokdarm en keel geïrriteerd en pijnlijk. De arts legde uit dat de flesvoeding een verzachtende werking had voor haar keel en slokdarm, maar vervolgens kwam de voeding er meteen weer uit en verergerde dit de pijn. Hierdoor bleef dit steeds een wisselwerking en was ze altijd zo extreem overstuur tijdens en na een voedingsmoment. Gelukkig kreeg Liv vanaf dit moment medicatie wat de reflux zou moeten onderdrukken.
In de weken hierna merkten we dat het extreme spugen minder werd, maar het "probleem" bleef. Liv huilde nog steeds het grootste gedeelte van de dag en leek nog pijn te hebben. Daarbij bleef ze regelmatig opboeren, hikken en wegslikken. De verborgen reflux bleek niet onder controle, waardoor haar keel en slokdarm nog steeds geïrriteerd waren. Vreselijk om te zien dat je kindje zoveel pijn heeft dat ze vervolgens steeds meer flessen begon te weigeren en niet veel meer wilde drinken. Vaak begon ze gretig aan de fles omdat ze honger had, maar al snel raakte ze overstuur en weigerde te drinken.
Enorm machteloos hebben we ons in die tijd gevoeld. Waarom wilde ze niet drinken en wat konden we doen om haar te helpen? Tijdens ons volgende bezoek bij de kinderarts bleek dat Liv een mondovergevoeligheid oftewel een afkeer tegen de fles had ontwikkeld. Dit is waarschijnlijk ontstaan door nare ervaringen met het drinken van de fles. Doordat het spugen alleen maar erger werd na het drinken van de fles, associeerde Liv de fles met pijn. Het gevolg was dat ze bijna alle flessen weigerde of de flesvoeding met veel strijd dronk.
Hierna hebben we hulp van een logopediste gekregen die gespecialiseerd was in het begeleiden van baby's met voedingsproblemen. Zij heeft ons een aantal weken begeleid met het opbouwen van vaste voeding/lepel voeding. Dit hebben we onder begeleiding gedaan, omdat het gevolg op een afkeer voor vaste voeding anders ook erg groot was. Gelukkig hebben we op deze manier het aanbieden van vaste voeding wat versneld waardoor ze ook minder flessen per dag hoefde te drinken. Dit scheelde ons en Liv zoveel strijd en onrust.
In de weken hierna hebben we veel begeleiding gehad van de logopediste en kinderarts. Wij zagen onze dochter veranderen van een extreme huilbaby met veel pijn, naar een vrolijke en rustigere baby. Ook merkte ik dat wij als ouders een stuk rustiger en relaxter werden. De voedingsmomenten werden een gezellig feestje en Liv en wij genoten hier veel meer van.
Nu, anderhalf jaar verder, is Liv zo goed als van de medicatie af en zijn alle problemen verholpen. We genieten elke dag van onze vrolijke, gezellige, temperamentvolle dochter van bijna twee jaar. Gelukkig merken we nu niks meer van die eerste paar heftige maanden en genieten we van ons heerlijke gezin.
Graag wil ik alle moeders meegeven dat het ontzettend belangrijk is om naar je moedergevoel te luisteren. Als jij het gevoel hebt dat er iets niet klopt en dat je kindje hulp nodig heeft, strijd hiervoor! Laat je niet steeds opnieuw naar huis sturen, maar blijf aangeven hoe je je voelt.
Vertrouw op je gevoel, jij kent je kindje het beste!
- Lotte