Gastblog - Postnatale depressie
Een kind krijgen is ingrijpend. Je lichaam is totaal veranderd, je hormonen zorgen dat je je anders voelt, emotioneel zit je in een achtbaan en sociaal ben je opeens de moeder van een baby: dat is een nieuwe, grote verantwoordelijkheid. Maar liefst 50 tot 80% van de vrouwen heeft de eerste dagen na de bevalling dan ook last van spontane huilbuien, prikkelbaarheid, nervositeit en slaapproblemen.
Ik ben Floortje, mama van Daan en Stijn. Daan is geboren met 35 weken en Stijn is geboren met 39+6 weken. Regelmatig krijg ik de vraag wanneer ik de stap voor een tweede kindje durfde te maken, omdat ik een postnatale depressie heb gehad na de geboorte van Daan.
Ik was 35 weken zwanger en ik moest nog 3 dagen werken tot dat ik verlof zou hebben. Om 08:00 uur in de ochtend braken ineens mijn vliezen, ik was net op het werk. Ik ben 3 uur later bevallen. Daarna kwam pas de klap, op het moment van bevallen was ik alleen maar bezig met de bevalling en was ik aan het hopen dat Daan niks zou mankeren. Hij had een super goede start maar moest na een dag toch richting de couveuse afdeling.
Door deze klap, de foute informatie die we van te voren kregen en tijdens de bevalling, en het achter laten van mijn baby in het ziekenhuis was er alles behalve een roze wolk. Ik kreeg een postnatale depressie.
En niet zo één dat ik mijn kind niet kon verdragen en dat ik niet van hem hield. Nee het tegenovergestelde, ik liet mijn baby vanaf het moment dat hij thuis was niet alleen. Ik gaf hem aan niemand af en snauwde tegen iedereen die zich ook maar (goed bedoeld) bemoeide met mij en mijn baby.
Ik heb heel veel gehuild en mezelf de schuld gegeven. Waarom kon ik hem niet 40 weken dragen? Er is overigens ook nooit een oorzaak gevonden waarom Daan te vroeg kwam, dus legde ik dat probleem weer bij mezelf. Voor de Postnatale depressie heb ik cognitieve gedragstherapie en EMDR gehad, dat heeft mij echt geholpen.
En toch besloten we, na alles wat ik heb doorstaan en wat we hebben meegemaakt dat er nog plek in ons hart was voor een tweede kindje. Ik heb altijd de wens gehad voor een groot gezin en riep van te voren, kort op elkaar dat lijkt mij wel wat. Dát deden we dus even anders nu.
Ik was 'genezen verklaard' en het ging ook echt weer goed met mij, ik bleef die angst wel houden, wat als dit kindje te vroeg komt? Wat gebeurd er dan met mij? Kan ik genoeg van dit kindje houden of ga ik meer van dit kindje houden als hij wel langer dan 37 weken zou blijven zitten?
Na 2 jaar kozen we ervoor te gaan. Mijn vriend hield mij en mijn angst onder controle en na een vroege miskraam was het raak, wij mochten nog een kindje gaan toevoegen aan ons gezin. Deze keer hebben we bewust gekozen voor een andere verloskundige praktijk, hier had ik een beter gevoel bij. Ik heb mijn angst/probleem uitgelegd en zij hebben mij top begeleid.
Tot de 20 weken was de angst vooral op de achtergrond, na de 20 weken echo kwam de angst steeds meer opzetten. Ik kon er goed over praten met de verloskundige en op de POP-poli, ik vond het doodeng dat het toch weer kon gebeuren.
Uiteindelijk is Stijn geboren met 39+6 en ben ik thuis bevallen, alle wensen die ik had, maar niet op durfde te hopen zijn uitgekomen, deze keer dus wel die roze wolk!
Hoe heb ik ervoor gezorgt dat de depressie niet nog een keer zou komen? Daar heb ik weinig invloed op gehad. Het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat. Ik heb hulp gezocht, ik heb veel gepraat, met een lach en een traan, en daarmee was het voor mij voldoende.
Ik heb de afgelopen jaren veel vroeggeboortes gezien en gehoord, dit doet mij altijd wat. Ik weet dat ze in het ziekenhuis de beste zorg hebben voor de kleintjes, dat ze alles op alles zetten, maar vergeet je zelf niet, dat is de belangrijkste les die ik heb geleerd. Trek op tijd aan de bel, vraag om hulp, een blije mama en papa is een blije baby. Ja, ook papa's kunnen een postnatale depressie krijgen. Voor hun is het ook een rollercoaster aan emoties en angsten. Dus voel je niet gek als je dit hebt of juist donkere gedachtes.
Ik geniet weer, van allebei mijn mannen, van mijn gezin en ik zit voorlopig nog wel even op die knalroze wolk.
