Gastblog - Mijn baby was 1,5 maand oud en ik had baarmoederhalskanker 

Ieder jaar krijgen ongeveer 800 vrouwen in Nederland de diagnose Baarmoederhalskanker. Baarmoederhalskanker komt vooral voor bij jonge vrouwen tussen de 35 en 45 jaar. Baarmoederhalskanker is een kwaadaardige gezwel van de baarmoederhals. Deze vorm van kanker ontstaat heel langzaam. 

Vrouwen van 30 tot en met 60 jaar ontvangen iedere 5 jaar een uitnodiging voor een bevolkingsonderzoek. Met dit onderzoek kijken ze of je een risico hebt op baarmoederhalskanker. Baarmoederhalskanker komt door een langdurige besmetting met een virus, het humaan papillomavirus (HPV). HPV komt veel voor, bijna iedereen heeft een keer HPV. Bijna altijd ruimt het lichaam het virus zelf op, maar soms lukt dit niet, bijvoorbeeld bij een verminderde weerstand. Als het lichaam het virus niet opruimt, kunnen de cellen in de baarmoederhals veranderen. Afwijkende cellen kunnen veranderen in een voorstadium van baarmoederhalskanker.

16-07-2020, de dag waarop onze blauwe wolk ontploft... 

De zwangerschap van Eden verloopt soepel en ik heb niets te klagen. Tegen de tijd dat we de 30 weken aantikken beginnen de voorweeën, maar deze herken ik van de vorige zwangerschappen. Als de verloskundige toch een keer wil voelen of ze ook iets doen, voelt ze iets geks. Ze kan het niet plaatsen, maar denkt aan een poliep op mijn baarmoedermond. Toch voor de zekerheid even laten checken in het ziekenhuis. Daar aangekomen zijn zij eigenlijk alleen maar bezig met de weeën, ze voelen even snel en concluderen dat het waarschijnlijk wel een poliep is. We mogen naar huis en denken er niet aan dat die poliep misschien wel iets anders is..

Op 16 juni 2020 is ons kleine wonder Eden geboren. De bevalling ging vlot, maar de poliep zat toch wel wat in weg tijdens het persen. De verloskundige zegt dat ik die even moet laten checken als alles weer is geheeld daar beneden. Een maand na de bevalling maak ik een afspraak bij de huisarts. Ze voelt en kijkt "Maar is geen poliep. Dit is een bloemkoolachtig gezwel. Ik maak een spoedafspraak voor je bij de gynaecoloog.". Ze kijkt bezorgd, maar probeert mij gerust te stellen door te zeggen dat ze zelf niet weet wat het is. Te laat, mijn gedachten draaien overuren en ik weet gewoon dat dit niet goed is. Dezelfde middag lig ik bij de gynaecoloog in de stoel. Die neemt een biopt en zegt ook niet te weten of het kwaadaardig is, maar het ziet er niet goed uit. Daar lig je dan, met je benen wijd, een maand na de bevalling. Met gedachten die heen en weer vliegen, en eigenlijk weet ik het zeker, dit is kanker..

24 juli 2020 worden we gebeld. Het biopt was niet groot genoeg om goed te beoordelen. De gynaecoloog wil zo snel mogelijk een Lisexcisie inplannen. We kunnen maandag al terecht. Fijn, weer een weekend in onzekerheid, wij willen een antwoord, is dit kanker? De lisexcisie is vreselijk, de pijn van het dichtbranden kan ik bijna niet aan, en het blijft maar bloeden. De gynaecoloog besluit te stoppen en stuurt mij naar huis. Daar aangekomen begin ik te bloeden, en niet zo maar. Ik loop leeg! We bellen naar het ziekenhuis en moeten direct komen "Blijf nuchter, dit moeten we hechten op de OK. Shit! Ook dat nog. Dit wordt mijn eerste nacht zonder Eden en de andere kinderen en dat kan ik met al die hormonen die gieren door mijn lijf slecht aan. Het hechten duurt langer dan verwacht en pas om 00:00 uur ben ik terug van de OK.

De uitslag. 

Vrijdag 31 juli 2020. Het is niet goed. Baarmoederhalskanker tenminste stadium 1B2. Onze wereld stort in.. Daar zitten we dan, als jong gezin met 3 kinderen. De oudste twee kinderen zijn uit logeren en wij besluiten het terras op te gaan. Even weg van de realiteit en gezellig samen wat drinken. Dit gaat natuurlijk maar even goed. Wat als ik dood ga? Wat moet Rients dan? En de kinderen? Mijn ouders, vrienden familie? Eden is nog maar 1,5 maand oud, hij zal zijn moeder nooit herinneren. Vragen en onzekerheden die we nog geen plek kunnen geven. De rest van het weekend hebben we gehuild, gelachen, zijn we bang en boos geweest en hebben we de knop om gezet om te gaan vechten. Wij gaan deze klote ziekte verslaan. Morgen nog!

Gelukkig kunnen we de maandag na het weekend al in het UMCU terecht. Aanpakken dit gezwel, weg ermee! Onze verwachting is dan ook dat ze snel gaan handelen, we hebben ons goed ingelezen en verwachten dat ik snel een MRI scan krijg om uitzaaiingen uit te sluiten. De gynaecoloog begint "En dan plannen we over 6 weken de MRI scan in". Wacht even, 6 weken?! Dat is te lang, dit is een tikkende tijdbom, die tumor moet eruit voordat hij meer schade aanricht! De gynaecoloog legt uit dat na de lisexcisie mijn lymfeklieren enorm hard aan het werk zijn om te herstellen en deze nu altijd onregelmatigheden zullen vertonen op de MRI scan. Nog 6 weken langer in onzekerheid, hoe dan?!

De weken vliegen om. We zijn nog even lekker op vakantie geweest en het is ons af en toe wel gelukt om onze gedachten te verzetten. Natuurlijk zijn we bang, doodsbang. De kinderen hebben we ook verteld dat mama kanker heeft. Noa schrikt "Oké, dus nu ga je dood mama". Slik. Maes snapt het niet helemaal, hij is vastberaden dat de dokter mama beter gaat maken. 

Eindelijk tijd voor de MRI scan, als hier geen uitzaaiingen op te zien zijn dan kunnen we opereren. Dan verwijderen ze mijn baarmoeder, eileiders en lymfeklieren in het kleine bekken. Als de gynaecoloog belt met het verlossende antwoord "We kunnen opereren.". Kan ons weekend niet meer stuk, we hebben weer hoop!

16-09-2020 Eden is 3 maanden oud en ik ga onder het mes. Het is de dag dat de tumor samen met mijn baarmoeder worden verwijderd. Ik moet mij al vroeg melden. We brengen Noa naar school en daarna door naar het ziekenhuis. Ik neem afscheid van de kinderen en Rients en we huilen nog even samen, maar we hebben vertrouwen in de artsen en het ziekenhuis. De operatie bestaat uit twee delen. Ze beginnen met een Schildwachtklier procedure, hierin verwijderen ze de eerste lymfeklier die aangetast zou worden door de tumor. Als deze schoon is gaan ze door en verwijderen ze mijn baarmoeder, zit hier toch een uitzaaiing in dan stoppen ze en moeten we starten met chemo en bestraling. Na een operatie van 7 uur word ik wakker. Mijn eerste vraag aan de verpleging is of de operatie geslaagd is "Mevrouw, uw baarmoeder is verwijderd, het is gelukt.". Ik huil van geluk, we hebben het geflikt. De tumor is weg. Als ik aankom ik mijn kamer zit Rients al klaar, we zijn zo opgelucht!

Als we een week na de operatie ook nog eens te horen krijgen dat er verder ook geen uitzaaiingen zijn gevonden, kunnen we eindelijk gaan genieten. De komende 5 jaar blijven we controle krijgen en daarna hopen we te kunnen zeggen dat we echt kanker vrij zijn. Wat een vreselijke rollercoaster is dit geweest. In 3 maanden gingen we van "ik ga dood, naar de kanker is weg en we blijven leven". We zullen nooit meer een kindje kunnen verwelkomen, en dat doet soms pijn. Maar we zijn enorm dankbaar dat ik hier nog ben en dit verhaal na kan vertellen. Natuurlijk blijft het voorlopig spannend en hebben we nog een lange weg te gaan, vooral mentaal heb ik het soms nog wel lastig. Maar we hebben vertrouwen in de toekomst. We danken God voor dit wonder en zijn als gezin gelukkiger dan ooit. We hebben die klote tumor verslagen!

Liefs,

Kim (28 jaar) mama van Noa (6), Maes (3) en Eden (5 maanden).