De heftige gevolgen van een bevalling die nooit iemand mij heeft verteld.

Ik denk dat ik onbewust het schrijven van deze blog heel lang heb uitgesteld, het is te confronterend en een heel groot deel heb ik verwijderd uit mijn gedachten. Ik had mezelf voorgenomen om met het schrijven van deze blog deze periode af te sluiten, maar dat gaat helaas niet, omdat de pijn er nog dag en nacht is en dat maakt mij verdrietig.

5 juni ben ik bevallen van onze prachtige dochter Acie Lou. Na een bevalling van bijna 50 uur waarvan ik 2,5 uur heb moeten persen was mijn lichaam op. Op dat moment merkte ik daar niets van, nog vol adrenaline en vol liefde voor onze pasgeboren baby.

Heel eerlijk gezegd kan ik mij niet meer terughalen hoe het begonnen is, hoe ik er achter kwam dat er iets niet goed zat in mijn lijf. Volgens Roy werd ik de volgende dag wakker met veel pijn. De kraamverzorgster kwam en ik kon niet goed uitleggen wat ik voelde en waar ik de pijn voelde. De pijn werd alleen maar erger en ik kon niets meer. Ik raakte in paniek, wat was er aan de hand? Waarom kan ik niets meer? We zijn op het internet gaan rondkijken, er was weinig over te vinden maar uiteindelijk hadden we het idee dat er iets met mijn stuit aan de hand was. De kraamverzorgster en de verloskundige hadden het wel vaker meegemaakt en wisten bijna zeker dat ik mijn stuit zwaar had gekneusd en raadde mij dan ook aan om de eerste week rust te nemen, geen traplopen en vooral goed warm houden. Dit betekende dus dat ik de hele week niet naar beneden mocht. De pijn werd alleen maar erger en ik kon gewoon niets meer. Bij iedere beweging schreeuwde ik het uit van de pijn. In overleg met de huisarts hebben we een bekkenspecialist langs laten komen, ze had een wachtlijst van 3 maanden maar ze hoorde aan mij dat het niet langer meer kon wachten, ik kon niet naar haar toe komen, iedere kleine beweging deed al pijn, laat staan het in de auto zitten. Ze is toen op huisbezoek gekomen. Ze heeft eerst het gebied om de stuit gemasseerd en uiteindelijk wilde ze de stuit recht gaan zetten. Ik voelde alweer enorm veel pijn door mijn lichaam heen schieten bij het idee al, echter verzekerde ze mij dat het geen pijn zou doen. Hier geloofde ik natuurlijk helemaal niets van, maar goed ik had volgens mij ook geen keuze. En ze had gelijk, het deed inderdaad geen pijn, het ging prima! Ik was zo blij en ik was er van overtuigd dat alles nu beter zou gaan.

Maar helaas... het werd niet beter, ik had eerder het idee dat het iedere dag alleen maar erger werd. Ik kon niets, ik kon niet eens mijn eigen baby haar luier verschonen, het eerste badje heeft Roy moeten doen en ik kon haar niet eens optillen. Ik voelde mij een hele slechte moeder en de kraamweek was een hel.

We hadden bijna wel dagelijks contact met de huisartsenpost, ik moést iets van pijnstilling krijgen, maar ik mocht niets hebben omdat ik borstvoeding gaf. Op een gegeven moment hebben we het er over gehad om een dag geen borstvoeding te geven en alles af te kolven zodat ik pijnstilling mocht pakken en hopelijk een dag pijn vrij zou zijn. Uiteindelijk hebben we hier niet voor gekozen, als ik geen borstvoeding mocht geven dan voelde ik mij alleen nog maar slechter.

Op een avond wilde Roy mij verrassen, ik was al een week niet beneden geweest. Hij had de woonkamer gezellig gemaakt, kaarsjes, een 0% biertje, dekentje, televisie aan. Ik keek er zo naar uit om samen met mijn man en dochter op de bank te zitten. En daar zat ik dan... ik kon geen kant op, ik kon niet meer opstaan. De pijn was intens en mijn verdriet ook. Ik heb geschreeuwd en gesmeekt. Roy heeft in paniek de huisartsenpost weer gebeld en hij wist niet meer wat hij kon doen, er moest nú een oplossing komen. Ik smeekte of alsjeblieft de ambulance mij op kwam halen. Na lang overleggen mocht ik éindelijk een cocktail pakken van ibuprofen en twee paracetamol. Dit was waar ik al een week om smeekte en nu mocht het gewoon, zelfs in combinatie met borstvoeding, hoe kan dit? Ik voelde mij totaal niet serieus genomen, ik had een week lang zo veel pijn gehad terwijl dit niet nodig was.

De scherpe pijn was iets minder door deze cocktail en ik pakte dan ook dagelijks de maximale hoeveelheid. Ik telde de minuten af totdat ik weer pijnstilling mocht pakken. De pijn werd wel wat minder maar het was nog steeds intens en ik kon bijna niets. Ik lag bijna de hele dag op bed en ik haalde alles uit de kast, ik denk dat ik wel alles heb geprobeerd. Warmte lamp, warmte crème, verschillende soorten zalfjes, kruik, massages.

De kraamweek was bijna voorbij. Ik was totaal in paniek omdat ik niet alleen voor mijn dochter kon zorgen. In overleg is de kraamverzorgster drie dagen langer gebleven en heeft Roy zorgverlof gekregen van zijn werk.

Toen ik weer een beetje mobiel was ben ik begonnen met verschillende therapieën; fysio, Chiropracter en na 3 maanden wachtlijst ben ik gestart bij de bekkenspecialist en daar ben ik nu nog steeds onder behandeling, hier kom ik één keer per 2 weken en daarnaast ga ik één keer in de 3 weken naar de Chiropracter.

Het was en is onmogelijk om lang te zitten. Tijdens het geven van borstvoeding was dit ook erg pijnlijk, ik kon geen goede houding aannemen om met zo min mogelijk pijn haar te voeden. Ik heb alle houdingen uitgeprobeerd maar niets was prettig.

Acie Lou is 6,5 maand geleden geboren en tot op de dag van vandaag heb ik dag en nacht pijn. Niet meer zo intens als op het begin gelukkig, maar het is er nog steeds. Ondanks alles wat ik al heb gedaan en alle bezoekjes aan de verschillende therapieën. Ik sta op met pijn en ik ga naar bed met pijn. De ene dag gaat het wat beter en de andere dag is de pijn erger. Het is onduidelijk hoe de toekomst er uit gaat zien. De bekkenspecialist gaat er vanuit dat het in totaal ongeveer een jaar duurt voordat ik van de ergste pijn af ben en de kans is groot dat ik op sommige momenten altijd de pijn zal blijven voelen, als ik bijvoorbeeld op een harde stoel ga zitten of lang in de auto heb gezeten. Het is ook onduidelijk wat het zal betekenen voor als we ooit weer zwanger zouden willen (en kunnen) raken. Dit is mijn grootste angst, vooral omdat het niet duidelijk is waardoor mijn stuitje zwaar gekneusd is geraakt. Waarschijnlijk komt het omdat ik zo lang bezig ben geweest en ook nog eens 2,5 uur druk heb uitgeoefend tijdens het persen. Maar het kan ook zijn dat Acie Lou net een verkeerde beweging heeft gemaakt bij de geboorte. Omdat dit niet duidelijk is, en het ook nooit duidelijk zal worden is het ook moeilijk om het te voorkomen bij een eventuele volgende bevalling.

Helaas kan ik deze periode dus niet achter mij laten, ik hoop dat ik over een half jaar er heel anders bij zit. Ik weet niet eens meer hoe het is om geen pijn te hebben. Ik ben zó blij met onze lieve dochter en het laatste wat ik wil is klagen. Ik heb vaak het idee dat mensen niet begrijpen wat ik voel, het belangrijkste is om een gezonde dochter op de wereld te zetten, en dat is gelukt. En natuurlijk voel ik liever deze pijn dan dat het met haar niet goed zou gaan, dat neemt niet weg dat ik deze intense pijn voel en dat ik er nu mee moet leren leven, en dat is echt niet altijd makkelijk... Ik wist zelf niet dat dit een gevolg zou kunnen zijn van een bevalling, ik had nog nooit gehoord dat je je stuit kan kneuzen tijdens een bevalling. Het is 'fijn' om met lotgenoten te kunnen praten omdat alleen zij weten hoe heftig deze pijn is en ik vind het belangrijk dat vrouwen weten wat er met je lijf kan gebeuren tijdens een bevalling.