Als je baby alles bij elkaar gilt
Op woensdag heb ik altijd mama dag, heerlijk vind ik dit. Eén op één momentje met Acie Lou. Vanmorgen besloot ik om met haar even het centrum in te gaan, ik moest nog wat spulletjes hebben voor de vakantie. Het was nog erg vroeg, de winkels waren nog niet open dus ik had het leuke idee om samen te gaan ontbijten in het centrum, We zaten nog niet of Acie Lou ging huilen, ik haalde haar uit de kinderwagen, bood haar wat water en een knijp zakje met fruit aan maar dit wees ze direct af, Het huilen ging al een toontje hoger. Misschien wilde ze wel even rond kruipen, ook dit wilde ze niet, ze deed meteen haar armen omhoog als teken dat ik haar moest oppakken.
Het huilen ging harder en harder en ik haalde alles uit de kast, grapjes maken, tandjes insmeren, in de stoel zetten, in de kinderwagen leggen, speen geven, laten kruipen, in slaap proberen te wiegen, drinken, eten, en zelfs een youtube filmpje, niets was goed. Inmiddels had de medewerker van het restaurant mij al een aantal keer not amused aangekeken waarop ik besloot om mijn broodje in te laten pakken. De vier mensen op het terras keken regelmatig om en een meneer zei nog voor de grap “Ah doet mama jou pijn”. Ik heb mijn koffie achterover gegooid, het broodje leek wel een half uur te duren. Acie Lou was nog geen minuut stil geweest.
Toen het broodje er was wilde ik zo snel mogeliji naar de auto, ik wist niet meer wat ik moest doen en ik wist niet wat er aan de hand was. Helaas stond mijn auto aan de andere kant van het centrum. Acie Lou wilde absoluut niet in de kinderwagen. Een krijsende Acie Lou op één arm en de kinderwagen aan de andere hand. Iedereen keek ons aan, de één lachte vriendelijk uit medeleven, en de ander keek wat chagerijnig. Acie Lou was inmiddels zo overstuur dat ze niet rustig op mijn arm bleef zitten, ze probeerde zich er af te wurmen, ik moest haar goed vast pakken dus inmiddels reed de kinderwagen weg want die had ik losgelaten. En daar stond ik dan, een machteloze moeder met een dochter op haar arm die volledig overstuur is, de speen op de grond en de kinderwagen twee meter verderop. En iedereen liep door, iedereen keek maar ze liepen allemaal door. Niemand kwam vragen of ze iets voor mij konden doen, niemand kwam vragen of het wel oké ging, niemand.
Het leek wel uren te duren voordat ik bij de auto was, ik was ook nog eens omgelopen omdat ik.niet door had hoe ik liep. Ik heb haar in de autostoel gezet en binnen een paar seconde viel ze in slaap, helemaal uitgeput!
Ik was redelijk rustig gebleven, omdat dit het beste werkt voor Acie Lou, maar eenmaal in de auto was ik er klaar mee, ik was op! Ik was verdrietig omdat Acie Lou zo overstuur was en ik niet wist wat er was en ik ook niets kon doen voor haar om haar rustig te krijgen. Maar het ergste vond ik misschien nog wel dat niemand ons hielp. Letterlijk en figuurlijk draaide iedereen zijn nek om. Iedereen keek maar niemand nam het initiatief richting ons, en dat maakt mij nog het meest verdrietig en boos. Iedere ouder weet wat een verschrikkelijk moment dit is, hoe kan het dan dat je kijkt maar besluit om toch door te lopen?
Ik heb hier een hele wijze les uit geleerd, als ik jou tegen kom, samen met je kind(eren) en ik zie dat je hulp nodig hebt, op wat voor een manier dan ook, en ik zie de machteloosheid in je ogen dan help ik je! Ik zal je vragen of ik misschien wat voor je kan doen, en dan is het aan jou wat je er mee doet, en misschien zal je op dat moment mijn hulp niet aannemen, maar ik weet zeker dat als jij in de auto stapt, jij nog eens aan mij denkt en je gesteund en gezien voelt, want dat is het enige wat we willen toch?